TEJO talk

Ik durf te stellen dat veel kinderen, jongeren en volwassen herkennen wat ik hier schrijf. Waarom ik dat zo stellig zeg? Vijf jaar geleden dacht ik zelf ook zo, en door de jaren heen heb ik veel anderen leren kennen die hetzelfde denken, of dachten.

Vijf jaar geleden was ik dertien jaar. Als dertienjarig meisje piekerde ik al veel, ik dacht na over het leven, over wie ik was en over wie ik wilde worden. Dit piekeren bracht veel emoties met zich mee, met name negatieve. Ik was somber en ik voelde mezelf niet meer fijn in mijn eigen lichaam.

Ik snapte niet waar deze gevoelens vandaan kwamen, er was eerder nooit iets aan de hand geweest. Mijn jongere jaren waren zorgeloos en mijn thuissituatie was, op wat normale ruzies na, prima. Op school ging alles goed en ik heb altijd vriendinnetjes gehad. Er was dus niks aan de hand, zo dacht ik. De gevoelens die ik had waren vast niet echt, want er was naar mijn mening geen goede reden voor. En waar geen reden voor is, bestaat niet… Toch?

Ik zou het liefst een groot alarm aan willen zetten, voor iedereen die overtuigd is van dit laatste. Als er iets is wat ik geleerd heb, is dat dit NIET waar is. Alle gevoelens en emoties die gevoeld worden, zijn echt! Al voelt het voor jou misschien alsof er geen (goede) reden voor is, emoties zijn er niet voor niks. Door middel van emoties geeft jou lichaam signalen af. Het kan hier om verschillende signalen gaan, als bijvoorbeeld het bereiken van een grens, of het verwerken van een bepaalde prikkel. Zo zijn er nog honderden andere signalen die door middel van bepaalde emoties aan de oppervlakte komen. Bij jongeren komt hier ook nog eens bij dat rond de puberteit de hersenen volop in ontwikkeling zijn. Deze veranderingen in de hersenen kunnen voor intense, wisselende emoties zorgen.

Nu ik vijf jaar later terugkijk op deze periode uit mijn leven, vallen voor mij de puzzelstukjes op zijn plek. Mijn emoties kwamen niet uit het niets. Ik heb geleerd om verbanden zien, die ik eerder niet zag.