Op 20 november is het Dag van de Rechten van het Kind, en dat vieren we samen bij TEJO Goes tussen 13.00 en 14.30 u. Samen proosten we op de rechten van het kind én maken we een bijzonder moment mee: de onthulling van ons luisterbankje voor de deur van het TEJO huis! Hier kunnen jongeren en voorbijgangers terecht om te zitten, een gesprek te voeren en naar elkaar te luisteren. Een plek voor verbinding en laagdrempelig contact, mede mogelijk gemaakt dankzij de donatie van drie lieve dames vorig jaar. Wethouder Marga van de Plasse-Nagelkerke van de Gemeente Borsele komt het luisterbankje onthullen!

Luisterbankje

Soms heb je gewoon een plek nodig om even stil te zijn. Of om te praten. Dit bankje is precies daarvoor: een veilige plek om te luisteren, te kletsen en verhalen te delen. Het idee? Heel eenvoudig: iedereen heeft een verhaal dat gehoord mag worden. Jong, oud, druk, stil – hier mag je even landen.

Dit bankje is geïnspireerd door een bijzonder verhaal van Morris, een man die ontdekte dat eenzaamheid niet met grote gebaren wordt gerepareerd, maar met aandacht. Hij begon met één QR-code en eindigde met een stad vol luisterbankjes. Omdat luisteren verbindt. Omdat woorden warmte geven.

Dus… neem plaats. Deel iets. Of luister gewoon. Want samen maken we de wereld een beetje zachter.
Welkom bij het luisterbankje van TEJO Goes.

TEJO Goes
TEJO Goes biedt jongeren vanaf 10 jaar een veilige plek om te praten. Vrijwillige professionals luisteren zonder oordeel, gratis en anoniem. Ons doel: mentale veerkracht versterken, eenzaamheid verminderen en jongeren helpen hun weg te vinden. Bij TEJO geloven we dat een gesprek het verschil kan maken. Plan hier een afspraak in.

Het achtergrondverhaal
"Ik heet Morris. Ik ben 78 jaar. Ik woon alleen sinds mijn Edna vijf jaar geleden is heengegaan. Elke dinsdag neem ik de bus van 10:15 naar de bibliotheek. Altijd dezelfde stoel. Altijd dezelfde route. Jarenlang — alleen stilte. Alleen ik, de duiven en dat oude groene bankje bij de halte op Oak Street. Afgelopen winter begon ik de kinderen op te merken. Ze speelden niet. Ze lachten niet. Ze zaten er gewoon. Met gebogen hoofden, vingers razendsnel over hun telefoons. Zelfs in de regen. Op een dinsdag ging een meisje met een paarse rugzak zitten, ineengedoken, schouders trillend. Ze huilde niet. Ze leek gewoon leeg. Alsof het bankje haar had opgeslokt. Mijn borst trok samen. Ik dacht aan mijn kleinzoon Liam, voor zijn studiebeurs. Dezelfde blik. Alsof de wereld hem vergeten was. Onrustig ging ik naar huis. Edna zei altijd: „Morris, jij repareert wat gebroken is.” Maar wat was hier gebroken? De telefoons? Nee. De harten. De volgende dag haalde ik de oude tablet van mijn kleinzoon tevoorschijn. Ik worstelde drie uur om te leren hoe je QR-codes maakt. Ik printte eenvoudige borden:
SCAN MIJ. VERTEL MIJ JE VERHAAL.
IK LUISTER.

Ik plakte ze op het bankje. De eerste week? Niets. De kinderen liepen erlangs alsof het afval was. Mevrouw Gable van nummer 42 grinnikte: „Wat een onzin, Morris. Ze willen schermen, geen oude mannen.” Misschien had ze gelijk. Maar toen gebeurde er een wonder. Een jongen, misschien twaalf jaar oud, scande de code. Hij zat twintig minuten te typen. Later keek ik in het gedeelde Google-document (ja, ik had er een gemaakt!). Er stond: “Mijn vader is ziek. Mijn moeder werkt ’s nachts. Ik ben bang. Maar ik heb een draak getekend die glitter spuugt. Hij zit in mijn zak.” Mijn handen trilden. Ik kocht glitterlijm en liet het onder het bankje achter met een briefje: “Voor de drakenkunstenaar. Blijf schitteren. — Morris, de vriend van het bankje.”

De volgende dag landde er een papieren vliegtuigje naast me. Binnenin: een glinsterende draak en de woorden: “Dank je. Papa glimlachte vandaag.”
Het nieuws verspreidde zich. Kinderen kwamen eerder, scanden, schreven. Een meisje schreef: “Ze noemen me robot omdat ik van programmeren hou. Maar robots horen toch niet verdrietig te zijn, toch?” Ik liet een boek voor haar achter: Ada Lovelace, het meisje dat in code droomde. De week erna bracht ze koekjes: “Robots eten ook suiker.” Het was niet perfect. Regen verpestte de borden. Sommigen negeerden ze. Maar beetje bij beetje veranderde het bankje. Kinderen gingen er samen zitten. Ze praatten. Een tiener schreef: “Ik zak voor wiskunde. Te beschaamd om hulp te vragen.” Twee meisjes antwoordden: “We helpen je. Ontmoet ons hier zaterdag.” Ze kwamen. Nu geven ze elke week bijles aan drie kinderen.

Toen kwam de winter. Ik gleed uit op het ijs en brak mijn heup. Twee weken in het ziekenhuis. Ik voelde me nutteloos. De dag dat ik terugkwam, liep ik naar de halte… en bevroor. Het bankje was niet bedekt met afval, maar met woorden, tekeningen en geschenken. Een gehaakt onderzettertje („Voor je thee!”). Een Lego-robot („Van de codeclub!”). Een foto: kinderen die een spandoek vasthouden “HET BANKJE VAN MORRIS: WE ZIEN JE.”
Nu zijn er in de stad twaalf van zulke “luisterbankjes”. Beheerd door tieners, gepensioneerden, zelfs de norse postbode. Geen apps. Geen donaties. Gewoon een plek om gehoord te worden.

Gisteren hielp de jongen met de glitterdraak (nu 14 jaar) me om goudsbloemen te planten bij het bankje. “Je hebt ons geleerd,” zei hij, “dat het enige wat echt gerepareerd moet worden, eenzaamheid is.” Ik denk aan Edna. Ze zou zeggen: “Je hebt het bankje gerepareerd.” Maar de waarheid? Die kinderen hebben mij gerepareerd. Ze herinnerden me eraan dat gebroken harten geen grote gebaren nodig hebben. Alleen een veilige plek om te fluisteren: “Ik ben er.” En iemand die antwoordt: “Ik hoor je.”
We wachten niet meer alleen op bussen. We wachten op elkaar. En daardoor wordt de wereld warmer. Verhaal na verhaal.”