TEJO
BLOG

Denk wel aan een roze olifant!
Een aantal jaar terug verloor ik een vriendin. Ik was kapot van verdriet en ik had geen idee hoe ik hiermee om moest gaan. Ik vertelde mezelf dat ik maar gewoon niet aan haar moest denken, dat ik op die manier geen pijn zou voelen. Want als je ergens niet aan denkt, dan ben je er ook niet mee bezig, zo dacht ik. Gek genoeg kan ik achteraf zeggen dat ik dit pas echt begon te verwerken, toen ik die pijn juist accepteerde. Deze gebeurtenis bracht mij op de volgende vraag:
‘
Jezelf voornemen ergens niet meer aan te denken, zodat je het niet meer hoeft te voelen, werkt dat?
‚
Je hebt vast wel eens van het volgende gehoord: “Denk voor de komende vijf minuten niet aan een roze olifant.” Door heel hard te proberen niet aan een roze olifant te denken, denk je er waarschijnlijk juist wel over na. En zie je een plaatje voor je van een roze olifant. Daniel Wegner, een Amerikaanse psycholoog onderzocht dit. Hij deelde een groep mensen op in twee aparte groepen. De ene groep kreeg de opdracht om niet aan een witte beer te denken, elke keer dat zij dat wel deden, moesten zij op een knop drukken. De andere groep (een controlegroep) kreeg de opdracht wel aan een witte beer te denken, ook zij moesten op een knop duwen wanneer zij dachten aan een witte beer.
Na deze vijf minuten werd de eerste groep gevraagd te doen wat de controlegroep eerder deed. Ze moesten vijf minuten lang, zo vaak mogelijk denken aan een witte beer. Wat blijkt? Deze groep dacht twee keer zoveel na over de witte beer dan de groep die meteen begon met het bewust denken aan de witte beer.
We kunnen hieruit concluderen dat de onderdrukte gedachte over de witte beer op een later moment twee keer zo hard terug kaatste. Daniel Wegner schreef naar aanleiding van zijn experiment het volgende:
‘
Het beste medicijn is om de gedachten binnen te laten.
‚
Ik denk dat dit met emoties ook zo is. Het verstoppen en onderdrukken van emoties, wil niet zeggen dat deze emoties er niet meer zijn. Op korte termijn zeker wel, je wordt afgeleid van de omstandigheden en voor even worden deze emoties niet meer gevoeld. Ik zeg niet dat dit slecht is, zeker niet, maar ik zou graag schrijven over het belang van het praten, het delen en het uiten.
Als ik mij baseer op het eerder genoemde onderzoek zou ik kunnen stellen dat weggedrukte emoties op een later moment (op een heftiger wijze) terug kunnen komen. Ik sprak in de inleiding over het verlies van mijn vriendin. Dit verdriet probeerde ik met alles wat ik in mij had naar de achtergrond te duwen.
Maar ik hield dit nooit lang vol, een dag of twee later maakte ik al weer ruzie om niets met mijn broer. Ik verloor de controle over mijn emoties en ik reageerde veel heftiger dan nodig. Deze reactie ontstond door mijn opgekropt verdriet.
Wat ik jullie, als lezers van mijn blog, mee zou willen geven is dat het wegdrukken van emoties juist op langere termijn gevolgen kan hebben. Dat door het wegstoppen, het later minstens zo hard terugkomt. En soms zelfs in hele andere dingen. In mijn vorige blog schreef ik dat ik vond dat mijn gevoelens er niet mochten zijn. Ik accepteerde ze niet en ik stopte ze weg. Dit heeft voor mijn geestelijke gezondheid ernstige gevolgen gehad. Zo ernstig dat ik later gediagnosticeerd werd met een depressie. Ik heb er veel van spijt van dat ik niet op een eerder moment om hulp heb gevraagd. Maar daar kan ik nu helaas niets meer aan doen.
Wat ik wel kan doen is vrijwilliger zijn bij TEJO en jongeren stimuleren om juist wel te praten, om zo te voorkomen dat dit anderen overkomt. Ik kan blogs schrijven over het belang van het toelaten van emoties, om zo mijn verhaal te vertellen. En dat is wat ik nu doe, vrijwilliger zijn bij TEJO en schrijfster zijn van deze blogs. Ik hoop dat ik via deze weg jou het laatste duwtje kan geven om hulp te zoeken. Iets wat ik zelf een aantal jaar terug zo hard nodig had, maar niet om durfde te vragen.
Dus ik roep bij deze iedereen die dit leest op, om juist wel te denken aan die ene roze olifant!